Click!!! ที่รูปภาพเพื่ออ่านบทความ
“วินัย” หมายถึง แบบแผนความประพฤติหรือข้อปฏิบัติที่ทุกคนในสังคมต้องถือปฏิบัติให้ถูกต้อง ด้วยความจริงใจและตั้งมั่นในการประพฤติปฏิบัติให้เป็นไปตามบทวินัยที่กำหนด ซึ่งจะทำให้การปฏิบัติหน้าที่ของคนในสังคมเกิดประสิทธิภาพและประสิทธิผล อันจะก่อให้เกิดประโยชน์สุขต่อสังคมและประเทศชาติ พระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร ได้พระราชทานหลักคิดเกี่ยวกับ “วินัย” ในพระบรมราโชวาทในโอกาสต่างๆ ๓ ประการ คือ
ประการแรก “วินัย” เป็นพื้นฐานรองรับวิชาความรู้ ช่วยให้บุคคลทรงคุณความรู้อยู่ได้ และส่งเสริมให้สามารถนำความรู้มาปฏิบัติการให้เกิดประโยชน์ได้ จึงต้องมีความเข้าใจรักษาระเบียบวินัยนี้ซึ่งจะช่วยนำประเทศชาติสู่ความวัฒนาสถาพร
ประการที่สอง คนที่มีความรู้ ความคิด สติปัญญา จำเป็นจะต้องใช้ “วินัย” บังคับให้ทำความดี ความเจริญ ให้แก่ตน และเผื่อแผ่ความคิดความเจริญนั้น แก่ผู้อื่นพร้อมกันไปด้วย จึงจะสามารถสร้างประโยชน์ให้กับตนเองและผู้อื่นได้
ประการที่สาม “วินัย” มี ๒ ลักษณะ คือ วินัยที่ต้องปฏิบัติตามกฎ ระเบียบ ข้อบังคับที่กำหนด และวินัยในตนเองหรือวินัยประจำใจที่ทุกคนต้องบัญญัติขึ้นด้วยความคิดของตนเอง จึงจะสามารถนำมาควบคุมการประพฤติปฏิบัติของตนเองอย่างจริงใจ ก่อให้เกิดความสุข ความเจริญที่แท้จริงและมั่นคง
จากหลักคิดที่ได้รับพระราชทานดังกล่าว จะเห็นว่า “วินัย” เป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้สังคมและประเทศชาติของเรามีความเจริญก้าวหน้าอย่างมั่นคง ด้วยเหตุนี้ การสร้าง “วินัย” ให้กับคนในสังคม จึงเป็นหน้าที่และความรับผิดชอบของผู้นำในสังคมทุกระดับ ต้องส่งเสริมให้บุคคลที่อยู่ในปกครองมีวินัยและป้องกันมิให้กระทำผิดวินัย ดังนี้
๑) รักษาวินัยของตนเองในฐานะผู้นำในสังคม เพื่อเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับผู้อยู่ในปกครอง
๒) ปฏิบัติตนต่อผู้ถูกปกครองอย่างมีคุณธรรมและเที่ยงธรรม และเสริมสร้างแรงจูงใจให้ผู้อยู่ในปกครองดำรงตนเป็นคนดีมีคุณธรรมของสังคม
๓) เสริมสร้างและพัฒนาให้ผู้อยู่ในปกครองมีวินัยในตนเอง และป้องกันมิให้ผู้อยู่ในปกครองกระทำผิดวินัย ตลอดจนดำเนินการทางวินัยแก่ผู้ที่กระทำผิดวินัยอย่างเคร่งครัด